ဒီဇင္ဘာလ ၁၂ ရက္၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္။
စက္တင္ဘာ အေရးအခင္းျဖစ္ၿပီးေနာက္ ႏိုင္ငံတကာဖိအား ႏွင့္ ျပည္တြင္း၌ ဆႏၵျပမႈမ်ား ျဖစ္ေပၚလာရန္ အေျခ အေနမ်ားက ဖန္လာေနသျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဴပ္မွဴးႀကီးသည္ ယေနည ၈ နာရီတြင္ စစ္အုပ္ခ်ဴပ္ေရးရပ္စဲေၾကာင္း ေၾကျငာ လိုက္ရသည္။
ေနာက္တေန႕ မနက္ေစာေစာ အိပ္ယာမွ ႏိုးလာေသာအခါ ဇနီးသည္ကိုလည္း မေတြ႕ သားသမီးေျမးမ်ားကို မ ေတြ႕၍ အိမ္ေဂဟာျပတင္းေပါက္မွ အျပင္ကို ၾကည့္လိုက္ေသာ အခါတြင္လည္း အိမ္ေတာ္၀န္းတ၀ိုက္ အေစာင့္ မ်ားလည္း ရွင္းေနသည္၊ တိတ္ဆိတ္ေနသည္၊ အိမ္ေတာ္၀န္းအျပင္ဘက္ ခပ္ေ၀းေ၀းတြင္သာ ကားသံမ်ား ဆူညံ စြာ ၾကားေနရသည္၊
ရုတ္တရက္ တယ္လီဖုန္းသံ က်ယ္ေလာင္စြာျမည္လာ၍ ေကာက္ကိုင္လိုက္ရာ …….
“ဟဲလို ဗိုလ္ခ်ဴပ္မွဴးႀကီးလားခင္ဗ်ာ က်ေနာ္ေရႊမန္းပါ ေနေကာင္းရဲ့လား”
“ေကာင္းပါတယ္ ဒါနဲ႕ဘာေတြျဖစ္ကုန္တာတံုး ငါဘာမွနားမလည္ႏိုင္ေတာ့ဘူး --- တေယာက္မွလည္း မရွိေတာ့ဘူး”
“အေျခအေနကို ပိုေနၿမဲ က်ားေနၿမဲ ထိမ္းထားရင္ရေသးတယ္လို႕ ဒါမွက်ေနာ္တို႕ ေျပးဖို႕အတြက္ ျပင္ ဆင္ခ်ိန္ရမွာလို႕ အခုေတာ့ တပ္ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းက အားလံုးေျပးကုန္ၾကၿပီေလ”
“ေဟ့! မထင္တာေတြ အားလံုးျဖစ္ကုန္ပါကေကာလား။ ဒါဆို မင္းနဲ႕ငါ ႏွစ္ေယာက္ထဲပဲ က်န္ေတာ့တာ ေပါ့ ဟုတ္လား”
“ဟင့္အင္း ---- က်ေနာ္ ပီကင္း ကေန ဆက္ေနတာ”
No comments:
Post a Comment